English below
Raül werd als baby in een kinderzitje voor schilderijen gezet en toen hij eenmaal wat groter was en zelf kon zitten, werd hij op een bankje of stoel gezet, afhankelijk van wat de galerie of het museum had. Volgens zijn ouders kon je niet vroeg genoeg beginnen met het stimuleren van kunst bij jonge kinderen. Daar hadden ze zeker een punt want volgens onderzoekers scoren kinderen die op jonge leeftijd tot 12 jaar blootgesteld werden aan kunst hogere cijfers in het secundair onderwijs dan kinderen die minder kunst op jonge leeftijd hadden waargenomen. Heel leuk allemaal en zeker handig voor ouders die hun kinderen naar het vwo willen laten gaan, ook al zou het kind beter af zijn op de havo, maar in Raüls geval was het vooral een praktische oplossing. Raüls ouders waren allebei internationaal bekende en geprezen kunsthistorici, - critici, curatoren en galeriehouders en als ze niet in een ruimte met kunst waren, waren ze wel onderweg naar een ruimte met kunst of een ruimte over kunst. Raül werd tot hij naar de basisschool moest overal mee naar toegenomen en vervolgens neergezet voor een kunstwerk. Als baby was hij altijd vrij stil geweest, maar toen hij ouder werd en kon praten, begon hij uit pure verveling hardop tegen zichzelf te praten en bedacht wilde verhalen over de kunstwerken die hij zag. Soms was er iemand anders in de ruimte, een zaalwacht of een assistent, en dan vertelde Raül hun zijn verhalen. Mensen reageerden meestal positief, want zo’n kleine jongen met al die kunstanalyses en die fantasieën waren een leuke onderbreking op een lange dag, maar het was voor hem vooral een manier om niet te denken aan waarom hij hier alleen zat en zijn ouders ergens anders. Raül werd ouder en ging naar de basisschool en de middelbare school en blonk uit in de kunstvakken, want ja, de meeste kinderen hadden eenvoudigweg niet zoveel kunst gezien als hij, dus wanneer hij gewoon maar iets namaakte van Kadinsky, Marlene Dumas of Gerhard Richter, vonden ze het ‘buitengewoon’, 'ongelooflijk' en ‘jij moet naar de kunstacademie’. Studenten en docenten hingen aan zijn liepen waar de inspiratie vandaan kwam. Raül verzon bizarre theorieën zoals hij vroeger deed en iedereen vond het geweldig.
Na verloop van tijd stond hij bekend als de kunstkenner van de school. Hijzelf werd veel enthousiaster over alledaagse zaken zoals de hockeytraining, wie het komend weekend een feestje zou geven en wanneer hij kon beginnen met rijlessen. Nadat hij zijn eindexamen van de havo had gedaan, begon hij met zijn studie verpleegkunde, wat zijn ouders vreselijk vonden. Ze wilden dat hij iets met kunst ging doen. Hij verhuisde naar een nieuwe stad, ging op zichzelf wonen met gezellige huisgenoten, hockeyde en klom in zijn vrije tijd, ging naar de kroeg en leerde nieuwe vrienden kennen. Niemand in zijn omgeving was met kunst bezig en dat beviel hem prima. Hij begon zich te interesseren in meisjes en nadat hij in een jaar tijd met drie meisjes die hij in de kroeg had leren kennen achter elkaar casual had gedatet, besloot hij eens op een app zijn geluk te beproeven in zijn zoektocht naar iets serieuzer.
Hij ging op enkele dates die op niks uitdraaide, maar opeens zag hij een meisje met een grote glimlach, lang donker haar en een pony, afkomstig uit Barcelona waar zijn opa vandaan kwam. Hij keek naar haar op het beeldscherm en Raül voelde dat hij haar moest ontmoeten. Ze had van de vijf foto’s van zichzelf, drie in een museum of galerie. Door kon hij wel iets mee. Hoewel Raül liever niets meer met kunst te maken wilde hebben, wilde hij voor haar een uitzondering maken. Ze spraken af op een zondagmiddag bij het moderne kunstmuseum net buiten het centrum. Toen Raül haar zag, besloot hij dat hij haar moest inpalmen met zijn kunstkennis en zijn theorieën zoals vroeger, dan zouden ze zeker een klik hebben.
Raül en zijn date kletsen de eerste tien minuten wat over koetjes en kalfjes en toen ze begonnen met hun tour in de eerste zaal, rechtte hij zijn rug en vroeg of ze er klaar voor was. Ze keek hem vragend aan. Hij zou haar een tour geven met kleur- en vormanalyse vanuit een comparatieve benadering van vrouwelijkheid tussen de 20ste en 21ste eeuw. Ze lachte en zei aarzelend ‘ik ben benieuwd’ wat uiteindelijk het enige was wat ze zei in de twee uur durende tour. Lachen deed ze ook niet, maar misschien kwam dat omdat ze zo onder de indruk was van hem. Toen ze bij de garderobe aankwamen en hij haar vroeg wat ze ervan vond en dat hij het leuk zou vinden om haar nog een keer te zien, antwoordde ze dat ze veel had geleerd, maar dat ze het eigenlijk helemaal niet interessant vond. Ze hield eigenlijk helemaal niet zo van kunst, ze vond het gewoon leuk voor Instagram. Raül was verbaasd. Hij wist niet wat hij erger vond, dat ze dingen tegen haar zin deed voor Instagram of dat hij weer in een museum was beland. ‘Paula, dat had je toch gewoon kunnen zeggen’. Het meisje deed boos haar jas aan. ‘Mijn naam is Paloma en dat probeerde ik de hele tijd, maar je zei dan steeds dat je nog even je verhaal wilde afmaken.’ Ze legde haar hand op zijn mouw. ‘Ik ga, chau.' Ze draaide zich om en liep weg. Raül haalde diep adem, hoewel hij vol verbazing was, was hij vooral opgelucht. Hij vond al dat kunstpraat helemaal niet leuk en hoewel hij had gedacht dat zij dat leuk had gevonden, had hij zich al een beetje druk gemaakt hoe hij ermee om moest gaan in een verder stadium van hun eventuele relatie. Hij vond het wel jammer dat ze niet het gevoel had dat ze iets kon zeggen. Daar zou hij iets aan moeten doen, misschien hadden zijn vrienden van de hockey tips. Die leken behoorlijk succesvol met hun meisjes. Raül liep het museum uit naar zijn fiets en keek onderweg op zijn telefoon om te vragen aan dat ene meisje met de blonde bob, die Isabella heette, of ze volgende week zouden gaan klimmen als eerste date. Raül deed zijn mobiel in zijn jaszak en sprong glimlachend op zijn fiets naar de kroeg om zijn hockeyvrienden te zien.
English
As a baby Raül had to sit in a baby chair in front of paintings, and once he was a little bigger and could sit by himself, he was put on a bench or chair, depending on what the gallery or museum could offer. According to his parents, you couldn't start early enough to encourage art in young children. They certainly had a point there because, according to researchers, children who were exposed to art at an early age to 12 years old score higher grades in secondary school than children who had observed less art at an early age. Very nice these facts and certainly useful for parents who want their children to go to highest level of high school even though the child would be better off in a lower level, but in Raül's case it was mostly a practical solution. Raül's parents were both internationally known and acclaimed art historians, critics, curators and gallery owners and if they were not in a space with art, they were on their way to a space with art or a space about art. Raül was taken everywhere until he had to go to elementary school and had to sit in front of a work of art. He had always been pretty quiet as a baby, but when he got older and could talk, he started talking out loud to himself out of sheer boredom and came up with wild stories about the artworks he saw.
Sometimes there was someone else in the room, an usher or an assistant, and then Raül would tell them his stories. People usually responded positively, because having such a little boy with all those art analyses and those fantasies was a nice break on a long day, but it was mostly a way for him not to think about why he was sitting here alone and his parents somewhere else. Raül got older and went to elementary and middle school and excelled in art subjects, because yes, most kids simply hadn't seen as much art as he had, so when he simply copied something by Kadinsky, Marlene Dumas or Gerhard Richter, they thought it was “extraordinary,” ‘incredible’ and "you should go to art school. Students and teachers hung on to his runs where the inspiration came from. Raül came up with bizarre theories like he used to as a child and everyone loved it.
In that time, he was known as the school's art expert. He himself became much more enthusiastic about everyday things such as field hockey practice, who would be throwing a party the next weekend and when he could start driving lessons. After he graduated from high school, he began studying nursing, which his parents hated. They wanted him to do something with art. He moved to a new city, living on his own with sociable roommates, playing field hockey and climbing in his spare time, going to the pub and meeting new friends. No one around him was into art and he liked that. He began to take an interest in girls, and after casually dating three girls he had met in the pub, he decided to try his luck once on an app in his search for something more serious.
He went on a few dates that ended in nothing, but suddenly he saw a girl with a big smile, long dark hair and bangs, from Barcelona where his grandfather was from. He looked at her on the screen and Raül felt he had to meet her. She had out of five pictures of herself, three in a museum or gallery. By he could do something with that. Although Raül preferred not to have anything more to do with art, he wanted to make an exception for her. They agreed to meet on a Sunday afternoon at the modern art museum just outside downtown. When Raül saw her, he decided that he had to imbue her with his art knowledge and his theories as before, then they would surely be a match.
Raül and his date spent the first ten minutes small talking and when they began their museum tour in the first room, he straightened his back and asked if she was ready. She looked at him with curiosity. He was going to give her a tour of color and form analysis from a comparative approach to femininity between the 20th and 21st centuries. She smiled and hesitantly said “I'm curious” which ended up being the only thing she said in the two-hour tour. She didn't laugh either, but maybe that was because she was so impressed with him. When they arrived at the checkroom and he asked her what she thought of it and that he would enjoy seeing her again, she replied that she had learned a lot, but that she didn't really find it interesting at all. She wasn't really into art at all; she just liked it for Instagram. Raül was baffled. He didn't know what he thought was worse, that she was doing things against her will for Instagram or that he ended up in a museum again. 'Paula, you could have just said that'. The girl angrily put on her coat. ‘My name is Paloma and I tried that all the time, but then you kept saying you wanted to finish your story. She put her hand on his sleeve. 'I'm going, chau.' She turned and walked away. Raül took a deep breath; although he was a bit suprised, he was mostly relieved. He didn't like all that art talk at all, and although he had thought she had liked it, he had already been a little worried about how to handle it at a further stage of their possible relationship. He did regret thoug that she didn't feel she could say anything. He should have to do something about that; perhaps his friends from hockey had tips. They seemed pretty successful with their girls. Raül walked out of the museum to his bike. On the way he looked on his phone to ask the one girl with the blond bob, whose name was Isabella, if they would go climbing next week as a first date. She replied with ‘yes!’ Raül put his cell phone in his jacket pocket and hopped with a smile on his face on his bike to the pub to see his hockey friends.